Jak donosi Dziennik Gazeta Prawna wprowadzono nowe zasady kształtowania i kalkulacji taryf z tytułu zaopatrzenia w ciepło, które znacznie upraszczają procedury.
Przedsiębiorstwa energetyczne ustalają taryfy z tytułu zaopatrzenia w ciepło według rodzaju wykonywanej działalności, odbiorcy i charakteru zapotrzebowania na ciepło. Zasady kształtowania i kalkulacji taryf oraz szczegółowe zasady rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło są określane przez ministra właściwego do spraw gospodarki po uprzednim zasięgnięciu opinii prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (URE). Dzieję się to w drodze rozporządzenia art. 46 ust. 5 ustawy – Prawo energetyczne.
Taryfa jest opracowywana przez przedsiębiorstwo energetyczne w sposób gwarantujący pokrycie kosztów uzasadnionych oraz ponoszonych odpowiednio w zakresie określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 9 ustawy oraz eliminowanie subsydiowania skrośnego, czyli pokrycia kosztów jednego rodzaju wykonywanej działalności gospodarczej lub kosztów dotyczących jednej grupy odbiorców przychodami pochodzącymi z innego rodzaju wykonywanej działalności gospodarczej lub od innych odbiorców. M.in. pokrycie kosztów działalności gospodarczej przedsiębiorstw energetycznych w zakresie wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, dystrybucji energii lub obrotu energią wraz z uzasadnionym zwrotem kapitału zaangażowanego w tę działalność, a także kosztów związanych z ochroną interesów odbiorców.
Taryfa powinna określać:
- grupy taryfowe
- wysokość cen i stawek opłat, rodzaje cen i stawek opłat oraz warunki stosowania ich
- bonifikaty za niespełnienie parametrów jakościowych nośnika ciepła i standardów jakościowych obsługi odbiorców
- opłaty za nielegalny pobór ciepła
Ceny i stawki opłat określone w taryfie wyznaczane są dla poszczególnych grup taryfowych według kosztów uzasadnionych.
Na podstawie taryfy odbiorca będzie mógł obliczyć należność odpowiadającą usługom dotyczącym zaopatrzenia w ciepło. Biorąc pod uwagę parametry jakościowe nośników ciepła i standardów jakościowych obsługi odbiorców ustalonych w umowie sprzedaży ciepła, świadczeniu usług przesyłania lub dystrybucji ciepła lub w umowie kompleksowej określa się warunki stosowania cen i stawek opłat zawartych w taryfie.
Rozporządzenie realizuje „Politykę energetyczną Polski do 2030 roku”. Dotyczy ona zmiany mechanizmów regulacji poprzez wprowadzenie metod kształtowania cen ciepła z zastosowaniem cen referencyjnych oraz bodźców do optymalizacji kosztów zaopatrzenia w ciepło.
Rozporządzenie określa, że przychód ze sprzedaży ciepła, na podstawie którego kalkuluje się ceny i stawki opłat w taryfie dla źródeł ciepła, wytwarzających ciepło i energię elektryczną w jednostkach kogeneracji (jednoczesnego wytwarzania ciepła i energii elektrycznej lub mechanicznej w trakcie tego samego procesu technicznego), będzie ustalany w oparciu o ceny referencyjne, odpowiednio dla jednostek opalanych paliwami węglowymi, gazowymi, olejem opałowym lub korzystających z odnawialnych źródeł energii. Ceny referencyjne określane będą na podstawie średnich cen sprzedaży ciepła za poprzedni rok kalendarzowy z jednostek wytwórczych niebędących jednostkami kogeneracji. Oczywiście z uwzględnieniem współczynnika referencyjnego ustalanego i ogłaszanego do dn. 31 marca każdego roku przez prezesa URE. W okresie przejściowych taryfy będą kształtowane w formule kosztowej.
Bezterminowe ograniczenie
Jednocześnie wprowadza się bezterminowe ograniczenie wzrostu cen z istniejących jednostek kogeneracji, które zastosują uproszczony model ustalania cen.
Wskaźnik wzrostu określany na podstawie przychodów ze sprzedaży ciepła, dla którego przedsiębiorstwo stosuje uproszczony sposób kalkulacji cen i stawek opłat w taryfie dla ciepła, został ograniczony do 3 punktów procentowych powyżej odpowiednich cen w sektorze ciepłowni. Dla 2011 roku ograniczenie zostało ustalone w wysokości średniej rocznej wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych powiększonego o 5 punktów procentowych. W 2013 roku uwzględniono dodatkowy wzrost kosztów związanych z koniecznością zakupu uprawnień do emisji CO2. Rozwiązanie to ma na celu zachęcanie do nowych inwestycji w jednostki kogeneracji przy równoczesnym zapewnieniu ochrony odbiorców przed nadmiernym wzrostem cen ciepła.
Odnawialne źródła energii
Aby sprzyjać rozwojowi wytwarzania energii w źródłach odnawialnych do rozporządzenia wprowadzano zmiany, na podstawie których przychody ze sprzedaży dodatkowych praw majątkowych ze świadectw pochodzenia dla energii pochodzącej ze źródeł odnawialnych nie będą uwzględniane (odejmowane) przy obliczaniu uzasadnionego przychodu. Stanowi on podstawę kalkulacji cen i stawek opłat w taryfie dla ciepła przedsiębiorstw wytwarzających ciepło w jednostkach kogeneracji nie stosujących uproszczonego sposobu kalkulacji taryf.
Odtwarzanie majątku
Rozporządzenie precyzuje przesłanki będące podstawą do określania planowanej wielkości zwrotu z kapitału zaangażowanego w działalność ciepłowniczą, tym samym niwelując w tym zakresie tzw. ryzyko regulacyjne i zapewniając możliwość odtwarzania majątku sieciowego. Ponadto uwzględnienie zwrotu kapitału oraz kalkulacji cen i stawek opłat nie będzie powodować nadmiernego wzrostu opłat ponoszonych przez odbiorców.
Poprzez pozostawienie stronom umowy możliwości określenia indywidualnych warunków umowy sprzedaży ciepła lub umowy o świadczenie usług przesyłania i dystrybucji lub umowy kompleksowej, rozporządzenie przystosowało ustalanie sposobu kalkulacji wysokości miesięcznej raty opłaty za zamówioną moc cieplną, opłaty za ciepło, opłaty za nośnik ciepła, miesięcznej raty opłaty stałej za usługi przemysłowe, opłaty zmiennej za usługi przesyłowe i miesięcznej raty opłaty za obsługę odbiorców.
Rozporządzenie wejdzie w życie 3 listopada 2010 roku.
Podstawa prawna: Rozporządzenie ministra gospodarki z 17 września 2010 roku ws szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz. U. Nr 194, poz. 1291).
